Zapytano
mnie niedawno, jaka jest poprawna forma liczby mnogiej od rzeczownika cud – cuda czy cudy. Osobę mnie pytającą zafrapowało to, kiedy usłyszała tę drugą
formę. No właśnie, czy jest ona poprawna?
Tak,
Drodzy Państwo, i cuda, jak i cudy są poprawnymi formami, z tym że
forma cudy jest rzadsza, przez co
może wydać się podejrzana. W związku z tym na przykład Jezus Chrystus mógł
czynić tak cuda, jak cudy.
Warto
wiedzieć, że mamy również drugie znaczenie tego rzeczownika. Wyżej jest mowa o cudzie jako zjawisku przypisywanemu
działaniu sił zwanych nadprzyrodzonymi. Cudem
określa się również rzecz niezwykłą i piękną, która w postaci mianownikowej także
ma wariantywne formy. Możemy wtedy powiedzieć cud albo cudo. Obie formy
nie budzą zastrzeżeń.
Co
ciekawe, jeśli cud traktujemy jako
synonim dziwactwa, cudactwa za
jedynie poprawną formę uznać można wyłącznie formy cuda, np. (1) Czego on tam nie
widział: parowozy, spalinowozy i inne takie cuda niewidy. (2) Kombinował,
żeby cokolwiek spisać na tym kolokwium. I kręcił się, i wiercił, i obracał –
przeróżne cuda tworzył.
