wtorek, 8 maja 2018

Pisownia „-i”, „-ji”, „-ii” w zakończeniach rzeczowników

Rzeczowniki rodzaju żeńskiego, które są zakończone na -ja albo -ia, stanowią niemałe źródło naszych dylematów językowych. Na co należy zwrócić uwagę w tej sytuacji?

Jeżeli rzeczowniki żeńskie są zakończone na -ja, które to zakończenie występuje po samogłoskach, mają w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku zakończenie -i, np. nadziejanadziei, szyjaszyi. Jeśli zaś owo zakończenie występuje po spółgłosach s, z, c, mają w wyżej wymienionych przypadkach, końcówkę -ji, np. lekcjalekcji, poezjapoezji.

Rzeczowniki rodzaju żeńskiego, które mają zakończenie -ia, w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku mogą mieć dwojakie zakończenia – albo -i, albo -ii.

Końcówkę -i mają te rzeczowniki, których zakończenie następuje po spółgłoskach p, b, f, w, m, ale – co ważne – w wyrazach rodzimych (np. ziemiaziemi) oraz po n, których zakończenia są wymawiane jak ńa (AniaAni).

Końcówkę -ii mają rzeczowniki rodzaju żeńskiego, których końcówki występują po spółgłoskach p, b, f, w, m, lecz w wyrazach obcego pochodzenia (np. biografiabiografii) oraz po n, ale również w wyrazach obcych, których zakończenia wymawiamy jako ńja (zob. DaniaDanii). Dodatkowo owa końcówka występuje również po t, d, t, l, k, g, ch w wyrazach obcych (np. sympatiasympatii).