Przyjmuje się, że imię Bóg, a
więc rzeczownik pisany od wielkiej litery, stosujemy w odniesieniu do jedynego
Boga w religii monoteistycznej, pisownię małą literą używamy zaś wówczas, gdy
mówimy o jednym z wielu bóstw religii politeistycznej. Co ciekawe, w tym drugim
wypadku celownik może przyjmować dwie formy – bogu albo bogowi,
gdy tymczasem forma pisana wielką literą wymaga jedynie konstrukcji Bogu.
Jeśli idzie o przymiotniki Boży/boży,
Boski/boski, to ich pisownię warunkuje kontekst. Przymiotniki dzierżawcze,
odpowiadające na pytanie czyj?, narzucają konieczność zapisu wielką
literą, np. Boże miłosierdzie (lub Miłosierdzie, jeśli pragniemy
podkreślić ważność pojęcia). Jeśli mamy do czynienia z przymiotnikiem
jakościowym, tzn. takim, który określa właściwości lub jakość przedmiotu,
stosujemy pisownię małą literą, np. boski przedmiot.
