Rzeczowniki rodzaju żeńskiego, które
są zakończone na -ja albo -ia, stanowią niemałe źródło naszych
dylematów językowych. Na co należy zwrócić uwagę w tej sytuacji?
Jeżeli rzeczowniki żeńskie są
zakończone na -ja, które to zakończenie występuje po samogłoskach, mają
w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku zakończenie -i, np. nadzieja
– nadziei, szyja – szyi. Jeśli zaś owo zakończenie
występuje po spółgłosach s, z, c, mają w wyżej
wymienionych przypadkach, końcówkę -ji, np. lekcja – lekcji,
poezja – poezji.
Rzeczowniki rodzaju żeńskiego, które
mają zakończenie -ia, w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku mogą mieć
dwojakie zakończenia – albo -i, albo -ii.
Końcówkę -i mają te rzeczowniki, których
zakończenie następuje po spółgłoskach p, b, f, w, m,
ale – co ważne – w wyrazach rodzimych (np. ziemia – ziemi)
oraz po n, których zakończenia są wymawiane jak ńa (Ania –
Ani).
Końcówkę
-ii mają rzeczowniki rodzaju żeńskiego, których
końcówki występują po spółgłoskach p, b, f, w, m,
lecz w wyrazach obcego pochodzenia (np. biografia – biografii)
oraz po n, ale również w wyrazach obcych, których zakończenia
wymawiamy jako ńja (zob. Dania – Danii). Dodatkowo
owa końcówka występuje również po t, d, t, l, k,
g, ch w wyrazach obcych (np. sympatia – sympatii).